آسیب بافت موضعی به پوست یا زیر پوست در نتیجه قرار گرفتن در معرض فشار طولانی مدت است.
قطع جریان خون به دلیل فشار در ناحیه آسیب دیده و فشار هیپوکسی در بستر مویرگی 34-32 میلی متر جیوه در سمت شریانی و 14-12 میلی متر جیوه در سمت وریدی است. گرادیان فشار در انتهای شریانی و ونول باعث پرفیوژن بافت می شود.
اختلال در گردش خون مویرگی به دلیل فشار باعث ایجاد زخم با ایجاد هیپوکسی می شود.
در حالی که فشار منعکس شده بر روی برجستگی های استخوانی بدن 60-40 میلی متر جیوه در وضعیت خوابیده به پشت است، در حالت نشسته 75 میلی متر جیوه است. برای یک بیمار بی حرکت کافی است که بیش از 2 ساعت در همان وضعیت بماند.
فشار بیش از 70 میلی متر جیوه به مدت 2 ساعت منجر به آسیب غیرقابل برگشت بافتی می شود.
بافت ها نسبت به آسیب های ناشی از فشار حساسیت متفاوتی دارند. ماهیچه -> بافت زیر جلدی -> درم
مهم ترین عامل خطر است. با نبود حرکات خود به خودی بدن در شبانه همراه است.
یک فرآیند کاتابولیک مزمن. افزایش دریافت پروتئین و کالری به ویژه در مرحله 3 و 4 زخم فشاری اهمیت دارد. اگرچه هیپوآلبومینمی از نظر بالینی شایع است، اما قوی ترین عامل تعیین کننده تغذیه است. توانایی بیمار برای تغذیه کافی و حفظ وزن خود است.
هیپوکسی بافتی یا جریان خون ناکافی در پاسخ به فشار.
◦ فشار خون بالا
◦ نارسایی وازوموتور
◦ انقباض عروق (شوک، نارسایی قلبی یا داروها)
◦ بیماری شریان محیطی آترواسکلروتیک
زمانی که پرفیوژن بافتی کاهش می یابد آسیب غیر قابل برگشت بافتی که با فشاری که بیش از 2 ساعت طول می کشد.
◦ زوال عقل
◦ آسیب نخاعی
◦ نوروپاتی
بیماران نمی توانند درد یا ناراحتی ناشی از فشار طولانی مدت را درک کنند.
بی اختیاری ادرار و مدفوع در بیماران مسن باعث رطوبت می شود و منجر به ایجاد زخم های پوستی می شود.
برخی از مطالعات نشان می دهد که بیماران مبتلا به بی اختیاری پنج برابر بیشتر در معرض خطر هستند. در یک مطالعه ملی، مشاهده شد که 94 درصد از بیماران مبتلا به بی اختیاری که از خانه های سالمندان ترخیص شده بودند، در بستر بودند و دچار زخم های پوستی شدند.