رویکرد در زخم بستر
آسیب بافت موضعی به پوست یا زیر پوست در نتیجه قرار گرفتن در معرض فشار طولانی مدت است.
اتیوپاتوژنز:
قطع جریان خون به دلیل فشار در ناحیه آسیب دیده و فشار هیپوکسی در بستر مویرگی 34-32 میلی متر جیوه در سمت شریانی و 14-12 میلی متر جیوه در سمت وریدی است. گرادیان فشار در انتهای شریانی و ونول باعث پرفیوژن بافت می شود.
اختلال در گردش خون مویرگی به دلیل فشار باعث ایجاد زخم با ایجاد هیپوکسی می شود.
در حالی که فشار منعکس شده بر روی برجستگی های استخوانی بدن 60-40 میلی متر جیوه در وضعیت خوابیده به پشت است، در حالت نشسته 75 میلی متر جیوه است. برای یک بیمار بی حرکت کافی است که بیش از 2 ساعت در همان وضعیت بماند.
فشار بیش از 70 میلی متر جیوه به مدت 2 ساعت منجر به آسیب غیرقابل برگشت بافتی می شود.
بافت ها نسبت به آسیب های ناشی از فشار حساسیت متفاوتی دارند. ماهیچه -> بافت زیر جلدی -> درم
عوامل خطر:
خطر بیرونی:
- رطوبت
- بریدگی – پارگی
- اصطکاک
- فشار
خطر ذاتی:
- سن
- عدم تحرک
- عفونت
- فشار خون بالا
- ایسکمی
- سوء تغذیه
- آسیب های نخاعی
- کاهش توده عضلانی
- بیماری های عصبی
- خشکی روی پوست
- بی اختیاری ادرار و مدفوع
بی تحرکی:
مهم ترین عامل خطر است. با نبود حرکات خود به خودی بدن در شبانه همراه است.
سوء تغذیه:
یک فرآیند کاتابولیک مزمن. افزایش دریافت پروتئین و کالری به ویژه در مرحله 3 و 4 زخم فشاری اهمیت دارد. اگرچه هیپوآلبومینمی از نظر بالینی شایع است، اما قوی ترین عامل تعیین کننده تغذیه است. توانایی بیمار برای تغذیه کافی و حفظ وزن خود است.
کاهش پرفیوژن بافتی:
هیپوکسی بافتی یا جریان خون ناکافی در پاسخ به فشار.
◦ فشار خون بالا
◦ نارسایی وازوموتور
◦ انقباض عروق (شوک، نارسایی قلبی یا داروها)
◦ بیماری شریان محیطی آترواسکلروتیک
زمانی که پرفیوژن بافتی کاهش می یابد آسیب غیر قابل برگشت بافتی که با فشاری که بیش از 2 ساعت طول می کشد.
از دست دادن حس:
◦ زوال عقل
◦ آسیب نخاعی
◦ نوروپاتی
بیماران نمی توانند درد یا ناراحتی ناشی از فشار طولانی مدت را درک کنند.
بی اختیاری:
بی اختیاری ادرار و مدفوع در بیماران مسن باعث رطوبت می شود و منجر به ایجاد زخم های پوستی می شود.
برخی از مطالعات نشان می دهد که بیماران مبتلا به بی اختیاری پنج برابر بیشتر در معرض خطر هستند. در یک مطالعه ملی، مشاهده شد که 94 درصد از بیماران مبتلا به بی اختیاری که از خانه های سالمندان ترخیص شده بودند، در بستر بودند و دچار زخم های پوستی شدند.
شناسایی خطر:
- شناسایی بیماران در معرض خطر
- شرح حال جامع و معاینه فیزیکی
- نظارت منظم روزانه و معاینات پوستی
1:
- قرمزی که با فشار از بین نمی رود
- یکپارچگی پوست دست نخورده است
2:
- از دست دادن جزئی درم
- بستر زخم صورتی – قرمز
3:
- از دست دادن کامل پوست
- بافت چربی زیر جلدی دیده می شود
- بدون درگیری استخوان و مفاصل
- نکروز، پوسته شدن
4:
- از دست دادن کامل پوست
- ماهیچه، استخوان و بافت مفصلی درگیر هستند
- نکروز
- ممکن است پوسته یا اسکار باشد
- یک تونل و فضا زیر زخم وجود دارد.
غیرقابل مرحله بندی:
- از دست دادن ضخامت کامل پوست و بافت
- زخم پوشیده شده با پوسته یا اسکار
آسیب بافت عمیق:
- تمامیت اپیدرمی سالم
- رنگ پوست قرمز، شاه بلوطی و کبود است
- درد و تغییر دما اغلب وجود دارد
- قبل از تغییر رنگ پوست
درمان:
- محافظه کارانه
- درمان جراحی
محافظه کارانه:
- تأمین توزیع فشار با دادن موقعیت مناسب به بیمار
- کنترل درد
- ارائه مراقبت مناسب از زخم با توجه به ویژگی های زخم، در صورت وجود بافت نکروز
- دبریدمان
- درمان عفونت
- حمایت تغذیه ای مناسب
- پیگیری روزانه بیمار
- حمایت روانی اجتماعی
توزیع مناسب فشار:
- سطوح پشتیبانی
- تخت‌ها و تشک‌های کاهش دهنده فشار برای بیماران پرخطر
- از موقعیت یابی نباید غافل شد
- بیمار باید در حالی که به پهلو خوابیده است با زاویه 30 درجه قرار گیرد.
- سر تخت نباید بیشتر از 30 درجه باشد
کنترل درد:
- تعیین نوع و میزان درد موجود تا بتوان درمان فعلی را ارائه کرد.
- می توان از مقیاس درد در پیگیری استفاده کرد.
- مسکن های غیر مخدر خوراکی برای درد خفیف
- داروهای بی حس کننده موضعی (لیدوکائین) روی زخم می تواند تسکین کوتاه مدتی ایجاد کند.
- در صورت وجود زخم فشاری عمیق، درمان سیستمیک باید در نظر گرفته شود.
- قبل از تعویض پانسمان و دبریدمان باید کنترل کافی درد انجام شود. ممکن است برای روش های تهاجمی، بی حسی یا بیهوشی عمومی لازم باشد.
1 دیدگاه