زخم پا چیست؟
زخم در پا:
پاها شایع ترین قسمت هایی هستند که در آنها زخم های مزمن دیده می شود. در زخم پایی که با وجود همه نوع درمان در عرض 6-4 هفته بهبود نمی یابد ، بررسی و یافتن علت زمینه ای و برنامه ریزی درمان به همین دلیل ضروری است.
زخم پا اغلب به دلیل اختلالات گردش خون ایجاد می شود. 3 نوع سیستم گردش خون و ساختار عروقی در پاهای ما وجود دارد. اختلال در این سیستم های عروقی می تواند منجر به زخم های مزمن شود. این سیستم های عروقی عبارتند از:
- شریان هایی که خون تمیز را حمل می کنند (خون غنی از اکسیژن و مواد مغذی)
- رگ هایی که خون کثیف را حمل می کنند (خونی که اکسیژن و مواد مغذی را به بافت ها می دهد و دی اکسید کربن و مواد زائد را از بافت ها می گیرد)
- عروق سفید (عروق لنفاوی) سرشار از پروتئین و حامل سلول هایی که در مبارزه بدن با ارگانیسم ها و میکروب های خارجی نقش دارند.
مهم :
اختلال در هر یک از این عروق ممکن است منجر به زخم در پاها یا بسته نشدن زخم ها شود. در برخی از بیماران ، چندین سیستم عروقی ممکن است به طور همزمان دچار اختلال شوند و اگر همه این اختلالات برطرف نشوند ، اغلب امکان بهبود زخم ها وجود ندارد.
زخم پا که به دلیل بیماری های شریانی ایجاد می شود چیست؟
در بیماری های شریانی که خون تمیز را به اندام ما می رسانند ، مانند پاها و بازوها، عملکرد این شریان ها در انجام وظیفه در ارائه خون تمیز قطع شده یا ناکافی می ماند. در این حالت ، زخم ها در اندام مورد نظر ایجاد می شوند یا زخم های موجود در اندام قابل ترمیم نمی شوند. اگر جریان خون برای تأمین مواد مغذی و اکسیژن لازم برای زنده ماندن بافت کافی نباشد ، بافت مورد نظر نشاط خود را از دست داده و می میرد. در نتیجه ، پوست و بافت های زیر جلدی نمی توانند خود را ترمیم کنند و زخم های مزمن ایجاد می شود.
در چه بیماری هایی انسداد شریانی ایجاد می شود؟
در بیماری های التهابی عروقی (واسکولیت)، مانند دیابت، تصلب شرائین و بیماری برگر ، تنگ شدن یا انسداد عروق دیده می شود.
درمان زخم های ناشی از انسداد شریانی چگونه است؟
نکته اصلی در درمان زخم های ناشی از انسداد شریانی این است که از گردش خون زخم با خون تمیز اطمینان حاصل شود. خون رسانی به دو طریق انجام می شود ، با جراحی باز یا با روش های آنژیوگرافی بسته. در جراحی باز ، خون تمیز با بای پس به ناحیه بدون خون با برداشتن رگ از بدن خود بیمار یا استفاده از ورید مصنوعی منتقل می شود. در روش های آنژیوگرافی ، عروق مسدود شده با بالون ، استنت باز می شود. امروزه به موازات توسعه فناوری ، روش های آنژیوگرافی بیشتر استفاده می شود و میزان موفقیت در مراکز خوب بسیار بالا است.
چرا زخم پای دیابتی ایجاد می شود؟
زخم پا مشکلی بسیار شایع و مهم در بیماران دیابتی است. طبق مطالعات انجام شده ، حدود 15 درصد از بیماران دیابتی در مقطعی از زندگی خود دچار زخم پا می شوند. بدترین نتیجه این زخم ها قطع عضو است. مطالعات نشان می دهد که افراد دیابتی 15 برابر بیشتر از افراد غیر دیابتی قطع عضو می کنند. پیش بینی شده است که نیمی از بیمارانی که اندامشان قطع شده است ، در عرض 2 سال دیگر اندام خود را از دست داده و در عرض 4 سال خواهند مرد. به همین دلیل ، دیابت و درمان زخم های مرتبط با دیابت باید بسیار جدی تر از سایر بیماری ها مورد توجه قرار گیرد.
راه های مهم برای مقابله :
دو اختلال اساسی در ایجاد زخم در بیماران دیابتی نقش دارند. اولین و مهم ترین آنها آسیب عصبی است که نوروپاتی نامیده می شود و دیگری واسکوپاتی است ، یعنی تخریب عروق. نوروپاتی حرکتی در بیمار منجر به ضعف و از بین رفتن عضلات پا ، نوروپاتی حسی سبب از دست دادن احساس درد و نوروپاتی خودکار منجر به خشکی پا می شود که منجر به ناتوانی در احساس درد می شود. زخم راحت تر باز می شود بیمار نمی تواند پینه پای خود و درد زخم ناشی از پینه را احساس کند. زخم عفونی می شود و به سمت قسمت های داخلی پا پیش می رود. در نهایت ، هنگامی که ترشحات وجود دارد ، بیمار متوجه زخم می شود ، اما در این مرحله ، زخم قبلاً به ابعاد تهدید کننده اندام رسیده است و درمان آن دشوار شده است. به همین دلیل ، اقدامات احتیاطی قبل از باز شدن زخم ، درمان اصلی در بیماران دیابتی است. تنها با اطلاع از بیمار و تحت پیگیری و مراقبت مجرب از زخم ، می توان با روش های ارزان و آسان بر چنین بیماری مهمی غلبه کرد.
پیگیری منظم قندخون:
پیگیری منظم قندخون با نظارت گلوکز 3 ماهه (هموگلوبین A1C) ، معاینه منظم پا توسط بیمار و/یا بستگان بیمار ، استفاده از کفی و کفش مطابق با آناتومی پای بیمار ، رعایت قوانین بهداشتی ، و معاینه پا توسط متخصص هر 6 ماه یکبار برای بیمارانی که هیچ مشکلی ندارند یکی از اقداماتی است که باید برای جلوگیری از باز شدن زخم انجام شود.
زخم های مربوط به واسکولیت چگونه درمان می شوند؟
برخی از بیماری های روماتیسمی نیز ممکن است با اختلالات سیستم عروقی همراه باشند. این بیماری های عروقی، التهاب عروق (واسکولیت) نامیده می شود. بیماران مبتلا به واسکولیت ممکن است زخم ها یا بیماری های پوستی روی پاها را تجربه کنند. تشخیص واسکولیت ها با شرح حال دقیق بیمار ، معاینه ، آزمایش خون و نمونه برداری از پوست و زیر پوست (بیوپسی) از زخم انجام می شود. در موارد سرسخت ، از درمان با کورتیکواستروئید استفاده می شود. درمان این زخم ها به یک تیم متخصص و زمان طولانی نیاز دارد.
زخم ها یا اسکارهای واریسی ناشی از بیماری های وریدی چگونه ایجاد می شوند؟
رگ هایی که خون کثیفی را که اکسیژن خود را از دست داده است گرفته و مواد زائد را از پاها منتقل کرده و به قلب می رسانند ، رگ نامیده می شود. در داخل این رگ ها دریچه هایی وجود دارد که در یک جهت باز و بسته می شوند. به لطف این دریچه ها ، خون همیشه در مسیر خود از پاها به سمت قلب از پایین به بالا ، یعنی در برابر گرانش ، حرکت می کند و به عقب فرار نمی کند. در انسداد وریدی موسوم به ترومبوز ورید عمقی ، پس از زایمان ، در حالت ایستادن یا نشستن مداوم ، در چاقی یا سرطان ها ، به دلیل اختلالات ژنتیکی یا مادرزادی ، یا پس از برخی عفونت ها ، ساختار این دریچه ها خراب می شود و آنها نمی توانند به طور کامل بسته شوند. پس از مدتی ، مقداری از خون نمی تواند به سمت قلب برود و در پاها جمع می شود. به دلیل این ، رگ ها با تورم مانند بادکنک منبسط می شوند و شکل طبیعی خود را از دست داده و دچار واریس می شوند.
علائم مهم در بدن:
با ادامه بیماری ، ترک های عروقی به دلیل افزایش فشار داخل عروقی در سطح مویرگی ایجاد می شود. خون از این ترک ها به زیر پوست نشت می کند و هموسیدرین که رنگ قرمز را به خون می دهد در زیر پوست تجمع می یابد. به دلیل این تجمع ، تغییر رنگ قهوه ای در پاهای بیماران مبتلا به واریس طولانی مدت مشاهده می شود. هم ادم پا و هم سوء تغذیه پوست به دلیل تجمع این ماده در زیر پوست ایجاد می شود. در نتیجه هرگونه آسیب یا خراش ناشی از خارش شدید ، ممکن است یکپارچگی پوست از بین رفته و زخم باز شود. باز هم ، بسته به مکانیسم های مشابه ، زخم ها ممکن است به آسانی التیام نیابند و با گذشت زمان عفونی شده و بزرگ تر شوند.
درمان زخم های واریسی چگونه است؟
برای موفقیت در درمان هر زخم ، ابتدا باید مشخص شود که نوع زخم چیست و دلایلی که منجر به تشکیل زخم می شوند را از بین ببرید. در زخم های واریسی (یا زخم های وریدی) ، لازم است مکانیسم تشکیل زخم معکوس شود. اول از همه ، لازم است از درمان هایی استفاده شود که ادم ناشی از برگشت خون در پا را کاهش دهد. علاوه بر این درمان ها ، زخم باید با پانسمان تمیز نگه داشته شود و ترشحات از محیط خارج شود و مراقبت از پوست اطراف زخم نیز نادیده گرفته نشود. برنامه های زیر برای کاهش ادم در پا انجام می شود:
جراحی واریس:
فرایند حذف یا برداشتن واریس با جراحی باز یا چسب است. معیارهای اصلی خاصی برای انجام این فرایندها وجود دارد. یکی از این معیارها این است که قطر رگ مذکور و میزان ترشح از سطح معینی بالاتر است و گرفتگی رگ های عمقی مانع نیستند.
بیمار مبتلا به زخم واریسی را می توان در هر مرحله از درمان زخم جراحی کرد. با این حال ، ترجیح داده می شود که زخم در زمان عمل عفونی نباشد.
ممکن است در بیمارانی که جراحی واریس انجام داده اند ، زخم عود کند. در نیمی از بیماران مبتلا به زخم واریسی که تحت عمل جراحی قرار نگرفته اند ، حتی اگر زخم به طور کامل بسته شود ، ممکن است ظرف 2 سال عود کند. با این حال ، اگر بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفته باشد ، فقط در 1 نفر از 4 بیمار ، زخم ظرف 2 سال عود می کند. این بدان معناست که خطر را به نصف کاهش می دهد.
پیچیدن باند الاستیک:
پانسمان های خاصی روی زخم اعمال می شود و سپس پاها با 2 یا 4 لایه پانسمان پیچیده می شوند. این روند بسته به وضعیت فعلی زخم و نیازهای پوست حداقل 2 بار در هفته توسط متخصصان تکرار می شود.
پوشیدن جوراب های واریسی:
اگر امکان استفاده از پانسمان وجود ندارد یا اگر زخم به اندازه کوچکی رسیده باشد ، می توان پانسمان را روی زخم واریسی گذاشت و بیمار تحت فشار زیاد ، از جوراب های واریسی استفاده کند.
استفاده از دستگاه فشرده سازی :
این دستگاه فشرده سازی از بالشتک های پر از هوا تشکیل شده است. دستگاه از اطراف ساق عبور می کند و دستگاه با فرکانس و فشار از پیش تعیین شده توسط متخصص کار می کند. با بالا و پایین شدن این پدها ، ساق پا را فشرده و شل کرده و خون جمع شده زیر ساق را به سمت قلب هدایت می کند.
1 دیدگاه