علائم اختلال پای دیابتی چیست؟

پای دیابتی بیماری است که در ابتدا هیچ علامتی از خود نشان نمی دهد. رشد بسیار کند آن تشخیص آن را دشوار می کند. علت پای دیابتی، خراب شدن ساختار مویرگ ها به دلیل مشکل قند کنترل نشده و نامتعادل در طولانی مدت است. انسداد در وریدهایی که ساختار آنها خراب شده است رخ می دهد و باعث می شود پاها اکسیژن و مواد مغذی را به درستی دریافت نکنند. بی نظمی باعث تضعیف ترمیم آسیب های پا و فعالیت های عادی می شود. افراد مبتلا به مشکلات پای دیابتی از همان ابتدا از افزایش درد شکایت دارند. به همین دلیل راه رفتن و ایستادن بعد از مدتی می تواند دردناک شود. بیماران دیابتی در مورد پای دیابتی مطلع می شوند و روش های مراقبت از پا به آنها توصیه می شود. عدم توجه کافی به مراقبت از پا باعث ایجاد مشکل پای دیابتی می شود. پای دیابتی با علائمی مانند فرورفتگی ناخن پا، ترک پاشنه پا، پای ورزشکاران، از دست دادن تعریق و خشکی خود را نشان می دهد.

اختلال پای دیابتی چگونه درمان می شود؟

قبل از درمان زخم پای دیابتی، باید از مشکلات پای دیابتی پیشگیری کرد. بیماران دیابتی که ممکن است مشکل پای دیابتی داشته باشند باید به مراقبت از پا توجه کنند تا وارد یک پروسه درمانی سخت تا قطع عضو نشوند. بنابراین، مراقبت از پا چگونه باید انجام شود؟ تشکیل پای دیابتی معمولاً با خشکی شروع می شود. ترک در پاها به دلیل از بین رفتن تعریق و خشکی ایجاد می شود و باکتری هایی که از این ترک ها وارد می شوند، تکثیر می شوند و زخم های عفونی جدی ایجاد می کنند. مهم است که پاها را با شستن با آب ولرم خوب خشک کنید و از کرم های مرطوب کننده برای جلوگیری از ایجاد ترک استفاده کنید. با این حال، باید از استفاده از کرم های مرطوب کننده بین انگشتان پا خودداری کرد. رطوبت بین انگشتان پا می تواند باعث رشد قارچ شود.

کوتاه کردن ناخن، جوراب و کفش نیز برای جلوگیری از مشکلات پای دیابتی بسیار مهم است. کسانی که در معرض خطر ابتلا به پای دیابتی هستند باید از درمان های مراقبت از پا در شعبه مرکز مراقبت از پا بهره مند شوند. به لطف مراقبت از پا توسط متخصصان، شانس شما برای مواجهه با مشکلات پای دیابتی کاهش می یابد. برای دریافت دقیق ترین مراقبت از پا، همیشه باید از متخصصان کمک بگیرید. پیشگیری از مشکل پای دیابتی با مواد و تکنیک های مناسب مراقبتی امکان پذیر است.

سلامت پا در بیماران دیابتی و عوارض دیابت؟

دیابت که یک بیماری مزمن است و بسیاری از اندام ها را تحت تأثیر منفی قرار می دهد، دو تأثیر مهم بر روی پا دارد. اولین مورد، آسیب عصبی، همچنین باعث از دست دادن حس می شود و نوروپاتی دیابتی نامیده می شود. آسیب عصبی در بیماران دیابتی می تواند باعث زخم یا عفونت شود. در بیمارانی که توجه کافی به کنترل قند خون ندارند، آسیب عصبی رخ می دهد. آسیب عصبی ممکن است همیشه برای بیمار قابل درک نباشد، بنابراین لازم است بررسی شود که آیا آسیب عصبی در پاها در طول کنترل اتفاق افتاده است یا خیر.

از دست دادن حس یکی از مهم ترین علل زخم پای دیابتی است.

بیماران دیابتی در صورت مشاهده علائمی مانند درد، بی حسی، گزگز، احساس راه رفتن روی پنبه یا پوشیدن جوراب های تنگ باید با پزشک مشورت کنند. زیرا در اثر از دست دادن حس، بیمار نمی تواند بفهمد که آیا کفش هایش به پاها فشار می آورد یا خیر. بیمار ممکن است نتواند آسیب ناشی از گرما به پای خود را درک کند، زیرا نمی تواند به اندازه کافی اثراتی مانند گرما و سرما را در نتیجه از دست دادن حس درک کند. به بیماران دیابتی توصیه می شود که هر روز عصر معاینه منظم چشم را برای زخم هایی که ممکن است به دلیل بی حسی روی پاهایشان ایجاد شود، انجام دهند.

سیگار کشیدن خطر زخم های دیابتی را افزایش می دهد:

یکی دیگر از اثرات منفی دیابت بر روی پا، آسیب عروقی و در نتیجه کاهش جریان خون است. به موازات این کاهش، بهبود زخم ها نیز دشوارتر می شود. مسئله مهم در اینجا این است که این مشکل به جای عروق بزرگ، عروق کوچک را تحت تأثیر قرار می دهد. به این مشکل بیماری عروق محیطی نیز گفته می شود و در افراد دیابتی به ویژه افراد سیگاری بیشتر دیده می شود.

زخم های پا چگونه ایجاد و بدتر می شوند؟

  ناراحتی پای دیابتی در بیماران دیابتی، هر دو تضعیف جریان خون و آسیب عصبی با هم ایجاد می شوند. از دست دادن حس، به ویژه به دلیل آسیب عصبی، احساس درد را کم ‌رنگ می‌کند. بیماران به دلیل ضربه های مکرر مانند استفاده از کفش های نامناسب دردی را احساس نمی کنند. ترومای بافتی حاصل می تواند به سرعت به دلیل گردش خون ضعیف ملتهب شود. قند خون بالا این التهاب و بهبود زخم دیابت را بدتر می کند. اگر عفونت التیام نیابد به مرور زمان به نکروز بافتی و قانقاریا تبدیل می شود و پوست و بافت های اطراف زخم می میرند. این ناحیه سیاه می شود و باعث ایجاد بوی بد می شود. اگر بیماری به این مرحله برسد، ممکن است بخشی یا تمام پا با مداخله جراحی برای جلوگیری از گسترش قانقاریا قطع شود. به این عمل قطع عضو می گویند.